Arthurs initiatieven voor personen met een beperking

Arthur is 89 jaar, opa van vier kleinkinderen en woont in het woonzorgcentrum Ter Vlierbeke in het Vlaamse-Brabantse Kessel-lo. Vanaf zijn drie jaar heeft hij polio, ook wel kinderverlamming genoemd. Zijn inmiddels overleden vrouw had ook een handicap : een verschuiving van de wervelkolom. In zijn tijd werden kinderen met een handicap uit schaamte opgesloten of verstoten, maar dat was niet des huizes Meurrens.

Met een aangepaste fiets naar school

«Eerst woonden we op een boerderij, nadien begonnen mijn ouders met een café waar ik onder de mensen kwam. Van mijn ouders leerde ik mijn plan te trekken. Ze stuurden mij bijvoorbeeld alleen naar de apotheker. Thuis was er geen schaamte voor mijn handicap.»

Tijdens zijn kindertijd bestond de  schoolplicht nog niet. Bovendien had Arthur ook geen vervoer. «Toen ik 10 jaar oud was, kreeg ik van een fietsenmaker een aangepaste fiets. Eindelijk kon ik naar school gaan, maar dan brak de oorlog uit. De helft van de tijd kon ik geen les volgen. Tot mijn 16 jaar ging ik naar een school in Linden waar ik in de klas zat tussen kinderen van 10 jaar. Maar op een dag gaf een man mij de kans om in Charleroi een stiel te gaan leren : maroquinerie, een verzamelnaam voor het maken van handtassen en portemonnees. Na deze opleiding  ben ik werk gaan zoeken. » Dit werkparcours verliep zeker niet vlekkeloos. « Mijn eerste werkgever heeft vier jaar van mij geprofiteerd . Ik werd ontslagen, maar door mijn handicap had ik geen recht op een uitkering. De wetten waren zo opgesteld dat ik wel sociale bijdragen moest betalen. Ik trok dit in proces.»

Andere initiatieven van Arthur

Arthur ondernam nog andere intiatieven. In het begin van zijn huwelijk woonde hij met zijn gezin nog niet in een aangepaste woning. «Ik moest de trap opkruipen om boven te gaan. Op eigen initiatief vertelde ik mijn verhaal aan de schepen van Openbare Werken en een bouwmaatschappij. Ze hebben naar mij geluisterd en daar is iets van gekomen. De aangepaste woningen werden verspreid gebouwd om te vermijden dat de personen met een handicap in een hoek zouden gedrongen worden. »

Toen hij werkte, kocht Arthur in 1955 als één van de eerste een aangepaste auto. Een tweedehandsauto, want in die tijd kon je nog geen auto’s testen, laat staan een nieuwe. « Als het niet lukte, moest ik niet zoveel verliezen dan wanneer ik een nieuwe zou gekocht hebben. Dat is gelukt, ik heb altijd gereden. » Na vier jaar kocht Arthur zijn eerste splinternieuwe aangepaste wagen.

Met zijn intiatief voor parkeerplaatsen voorbehouden voor personen met een beperking haalde Arthur zelfs het nieuws. « Ik heb veel proces-verbalen gekregen en heb geen enkele betaald. Met opzet liet ik me op het gerechtshof komen. Ik verdedigde me daar zonder advocaat en ik werd vrijgesteld. De reporters van de radio kwamen op mijn werk me interviewen al had ik ze liever op het gerechtshof gezien. Dat was het begin van de parkeerkaart voor personen met een beperking. »

 

 

 

 

Door Annelies Van Hellemont