Jan-Jan Sabbe: strijder van het eerste uur in de emancipatiebeweging van mensen met een handicap in Vlaanderen

Jan-Jan stond in 2000 mee aan de wieg van GRIP. In 1996 spant hij een proces aan tegen de overheid om het geld dat naar instellingen gaat rechtstreeks aan de mensen met een handicap te geven zodat ze autonoom over hun hulp kunnen beslissen. Hij wint het proces.

Jan-Jan en GRIP

Jan-Jan zou vandaag 64 jaar worden. Hij was een bijzonder gedreven man, met een neus voor opportuniteiten.

"Ik ben géén held noch een ongelooflijk moedige gast. Zet mij alstublieft niet op een voetstuk. Ik heb het geluk dat ik genoeg hulpmiddelen en persoonlijke assistentie heb om de beperkingen van mijn handicap te overwinnen. Da's alles.'' (Jan-Jan Sabbe)

Jan-Jan motiveerde andere mensen met een handicap om zelf hun leven in eigen handen te nemen.

Dominiek Porreye, een goede vriend en medeoprichter van GRIP getuigt hierover in het persbericht dat GRIP verspreidde naar aanleiding van het overlijden van Jan-Jan:

“Jan-Jan heeft ervoor gezorgd dat ik de instelling, waar ik 39 jaar verbleef, kon verlaten en volledig zelfstandig kon gaan wonen. Daarvoor heeft hij een netwerk opgericht, bestaande uit een aantal vrienden, waarop ik altijd kan terugvallen. Jan-Jan was hiervan de stuwende kracht, vol dynamiek, vriendschap en engagement. Het was zijn toekomstdroom dit netwerk als officieel erkende vorm ook naar andere personen met een handicap te kunnen uitbreiden.

Jan-Jan is voor mij als een grote broer. Een man met een heel groot hart, die ook leute kon maken, genieten van de natuur, van een éclairke op zondagnamiddag....
Jan-Jan had nog duizend-en-één dromen en toekomstplannen zowel op sociaal als op ecologisch vlak. Zijn dromen kon hij zo mooi delen en met mij bespreken. Nog mooier was om te zien hoe hij ook vele dromen kon verwezenlijken.

Zelf zal ik Jan-Jan altijd blijven herinneren als mijn beste vriend, mijn oudere broer, mijn liefste kameraad.

Het ga je goed Jan-Jan en dank voor alles.”

deïnstitutionalisering

Dat veel mensen met een handicap noodgedwongen in een instelling wonen, was voor Jan-Jan een blijvende doorn in het oog. Net voor zijn dood onderstreepte hij in de GRIP-kring nog eens hoe belangrijk het is om volop in te zetten op deïnstitionalisering en het ondersteunen van inclusie.

GRIP zet met vereende krachten, stafmedewerkers en vrijwilligers, deze strijd verder. We blijven opkomen voor het recht op een onafhankelijk leven in de maatschappij en wat daarvoor nodig is zoals persoonlijke assistentie, toegankelijke betaalbare woningen, een verschuiving van de macht van voorzieningen naar personen met een handicap.

Dit is nodig, want mensen moeten noodgedwongen in een instelling wonen. De recente getuigenis in Humo van GRIP-vrijwilliger Herman Hillen illustreert dit nog maar eens en legt het verband met een eigen ondersteuningsbudget. Het opiniestuk van GRIP-stafmedewerker Katrijn Ruts roept op om wonen met ondersteuning in de maatschappij op te nemen, te ondersteunen in het plan van de regering na corona.

We zijn er nog niet met onze 20 jaar GRIP. We zullen de komende jaren doorzetten en hard verder werken, ook al is Jan-Jan er niet meer bij in levende lijve.