"Plots zat mijn dochter zonder ondersteuning...

...toch kwam de rekening". Christiane Robbroeckx op sociaal.net: "De politiek moet de persoonlijke budgetten respecteren". 

"Plots zat mijn dochter zonder ondersteuning, toch kwam de rekening"

Foto: artikel van sociaal.net. © Unsplash / Engin Akyurt 

Het moet klikken

Mijn dochter is een volwassen vrouw met een beperking. Ze woont zelfstandig en heeft een persoonsvolgend budget. Met dat budget betalen we een persoonlijke assistent via een interimkantoor, is er een poetshulp en kopen we ook beperkt diensten in bij een voorziening voor mensen met een beperking. Zo had mijn dochter haar eigen begeleidster.

‘Als mama en mantelzorger deed ik dan de broodnodige taken.’

Maar toen kwam corona.

Met onze persoonlijke assistent was er geen probleem. We beslisten in onderling overleg hoe we verder gingen. Zij bleef komen en was de enige die standvastigheid bood. Vanuit de voorziening kwam al heel snel het bericht dat de begeleidster niet meer zou langs komen. De poetshulp met dienstenchecques stopte ook. Wij gingen snel op zoek naar andere mogelijkheden, maar dat was niet zo eenvoudig.

Ten eerste waren er veel mensen tegelijk op zoek naar ondersteuning in een sector waar voor corona al weinig aanbod was. Ten tweede is het vinden van een goede vervanger niet zo eenvoudig. Je kan niet eender wie laten komen, het moet klikken met mijn dochter anders kan er geen vertrouwen zijn.

Na weken zoeken werd duidelijk dat dit niet zou lukken. Als mama en mantelzorger besloot ik dan om de broodnodige taken op mij te nemen. Maar dat gaf spanningen. De relatie tussen moeder en dochter is niet altijd zo eenvoudig.

De positie van de persoon met een handicap versterken?

Op 18 mei, negen weken na het begin van de coronacrisis, werden de eerste coronamaatregelen versoepeld. Er kwam uitzicht op normalisering. We namen contact op met de poetshulp en de voorziening.

Voor de dienstencheques was er geen probleem. Met de ondersteuning vanuit de voorziening ging het minder vlot. Zij zouden maar met mondjesmaat heropstarten en enkel voor die personen waar het hoognodig was. Zij oordeelden dat de noden van mijn dochter niet hoog genoeg waren. De ondersteuners aan huis werden in de woonvoorziening ingezet en konden daar niet zomaar weggehaald worden. Dat was de boodschap.

‘Aan mijn dochter wordt niet gedacht.’

Daarnaast moest er voor de begeleidster van mijn dochter eerst genoeg werk zijn zodat ze voltijds aan de slag kon. Dan pas zouden ze de begeleiding aan huis opnieuw opstarten. Ik begrijp niet waarom dit nodig is. Ik denk dat het te maken heeft met de afstemming van ambulant personeel op personeel van de woonvoorziening. Aan mijn dochter wordt niet gedacht.

Voor de overheid kan dit blijkbaar allemaal. Als ouder en mantelzorger ben je totaal afhankelijk van de voorziening. Zij beslissen zonder enige inspraak van de gebruiker wanneer ze terug opstarten. Een contract is blijkbaar niet veel waard. Is dat hoe ze de positie van de persoon met een handicap willen versterken?

Geen begeleiding, wel een rekening

Wat mij nog het meeste tegen de borst stuit, is dat ik van de voorziening wel alle facturen kreeg. Geen begeleiding, wel een rekening.

In de begeleidende brief van de voorziening staat een link naar de Covid-maatregelen: “Als er een voucherovereenkomst of een cashovereenkomst is gesloten met een vergunde zorgaanbieder in het kader van het persoonsvolgend budget, dan blijft die overeenkomst gedurende de COVID-19-periode onveranderd verder lopen, ook als er geen of als er meer ondersteuning wordt geboden dan is overeengekomen.”

‘Mensen die kozen voor autonomie werden zonder pardon zonder ondersteuning gezet.’

Dit is toch te gek voor woorden? Eerst zit mijn dochter plots zonder haar vertrouwde ondersteuner, nadien moet ze terug hulp aanvaarden van haar moeder, en nu blijkt dat ze ook nog dat stuk budget gewoon kwijt is. Bovendien zet de voorziening haar begeleidster wel in voor de ondersteuning van andere mensen.

Respecteer persoonlijke budgetten

Mensen die kozen voor autonomie en onafhankelijkheid werden zonder pardon zonder ondersteuning gezet. Ze denken dat wie niet in een voorziening woont, het wel zal redden met het eigen netwerk. Blijkbaar hebben beleidsmakers nog altijd de inhoud niet begrepen van mooie woorden zoals recht op ondersteuning, vraagsturing, continuïteit van hulp.

‘De politiek moet de persoonlijke budgetten respecteren.’

Dit verhaal gaat niet alleen om mijn dochter. Er zijn veel mensen die ineens ondersteuning en een stuk persoonsvolgend budget kwijt waren. Ik vind dat dit bij een mogelijke nieuwe uitbraak van het coronavirus anders moet. De politiek moet de persoonlijke budgetten respecteren.

Ondertussen komt de begeleidster uit de voorziening gelukkig weer. Wij hebben echter het lopend contract opgezegd. Het gebrek aan dialoog en een helpende houding om samen te zoeken naar oplossingen deed voor ons de deur toe. In september zal de opzegperiode voorbij zijn. Wij gaan vanaf dan alle ondersteuning invullen met persoonlijke assistentie. Daar hebben we zelf meer controle over en we ervaren meer flexibiliteit.

Reactie Wouter Beke op deze getuigenis

Sociaal.net vroeg een reactie aan Wouter Beke, Vlaams minister van Welzijn. De minister antwoordde:

“De coronacrisis zorgde voor ongekende uitdagingen. Ook als het ging over zorgen voor personen met een handicap. Bij de start coronamaatregelen moesten ouders op heel korte tijd beslissen of ze hun kind in een voorziening lieten verblijven, dan wel of ze deze naar huis lieten komen. Niemand kon toen voorspellen hoe lang dit ging duren, en dat maakte het erg zwaar voor wie voor die thuissituatie koos.”

“Net omwille van situaties zoals in de getuigenis mogen personen met een handicap tijdens de coronacrisis hun budget overschrijden, om de extra ondersteuningskosten die ze thuis maken, te kunnen vergoeden.”

“De overeenkomst met de vergunde zorgaanbieder blijft inderdaad verder lopen. Van hen wordt daarbij nadrukkelijk verwacht dat ze aan wie thuisblijft alternatieve ondersteuning bieden. In die zin kunnen dus ook kosten worden aangerekend, zoals anders, maar die mogen geen woon- en leefkosten bevatten.”

“Indien men van mening is dat hiertegen gezondigd wordt, dan vraag ik om dit te melden bij het VAPH.”

Wat vindt GRIP?

Christiane legt zeer duidelijk de vinger op de wonde. We delen ook haar oproep om het in de toekomst anders aan te pakken.  

De reactie van Wouter Beke is naast de kwestie en doet ons afvragen of hij de getuigenis wel goed gelezen heeft:

  1. Het gaat om een vrouw die zelfstandig woont, in de maatschappij dus er moest geen keuze gemaakt worden tussen thuis of voor de voorziening.
  2. 'Ze mogen het budget overschrijden': Christiane legt juist uit in haar getuigenis dat snel goede ondersteuning vinden niet zo simpel was. Bovendien kwam die maatregel er meer dan anderhalve maand na de start van de lockdown.
  3. 'Er wordt nadrukkelijk verwacht dat er alternatief aanbod wordt geboden': Tja, een verwachting is toch iets anders dan een verplichting. Er werd geen mogelijkheid voorzien voor de budgethouder om te zeggen dat het alternatieve aanbod niet voldoet en dat hij/zij dus het stuk PVB terug wil. De budgethouder trekt aan het kortste eind.

Onze conclusie:

Wij blijven op onze honger zitten. Voor ons hebben de maatregelen de principes van het persoonsvolgend budget duidelijk geschonden. De minister echter ziet dit blijkbaar anders. Ook de collega-ministers in de Vlaamse Regering lijken geen probleem te zien.   
Onze verwachting: zullen we bij een volgende lockdown dus weer dit scenario krijgen? Laten de andere politieke partijen en ministers dit gebeuren?  

Persoonlijke assistentie moet beter gewaardeerd worden en meer aandacht krijgen

We begrijpen ook de reactie van Christiane om voortaan alle ondersteuning via persoonlijke assistentie te regelen, omdat ze daar meer controle over heeft. Het wordt hoog tijd dat het beleid persoonlijke assistentie meer gaat ondersteunen als alternatief. 

Gerelateerde artikels

Verberg submenu