Arbeidsintegratiejobs: gewoon werken en je tegemoetkoming behouden

Als je leeft van een inkomensvervangende tegemoetkoming of een ziekte- en invaliditeitsuitkering en je gaat een beetje werken, dan ben je binnen de kortste keren je uitkering kwijt. Dan moet je maar helemaal werkend in je onderhoud voorzien. Maar het is voor personen met een handicap of een chronische ziekte juist vaak moeilijk om zo veel te kunnen werken dat ze voldoende verdienen.

Het resultaat is dat mensen heel lang volledig thuis zitten, terwijl ze eigenlijk zouden willen en kunnen verder werken, zichzelf ontwikkelen, bijdragen aan de maatschappij, een hoger inkomen verwerven.

Bruggen

Er zijn gelukkig wel mensen met ideeën om wat meer tussenstappen mogelijk te maken. Zo bijvoorbeeld heeft federaal parlementslid Jan Spooren (N-VA) in mei 2016 een wetsvoorstel ingediend over ‘arbeidsintegratiejobs’. Als je een inkomensvervangende tegemoetkoming hebt of een ziekte- en invaliditeitsuitkering kan je bijverdienen zonder dat je je uitkering verliest. Met dit idee wil Spooren bruggen bouwen tussen inkomenszekerheid en (terug) aan het werk geraken.

Het is niet de bedoeling dat mensen in een arbeidsintegratiejob blijven zitten, dat gewone jobs verdrongen worden, of dat deze mensen meer zouden gaan verdienen dan een collega in een gewone job. Daarom bouwt het voorstel een aantal grenzen in, bijvoorbeeld een beperkte periode van 2 jaar.

Wat vindt GRIP?

GRIP is verheugd dat er ideeën zijn om de kloof tussen helemaal van een uitkering leven en volledig van inkomen uit werk leven, te overbruggen. Dat is heel hard nodig. We volgen dit initiatief dan ook zeker op. Achteraan dit artikel vind je het wetsvoorstel. Heb je reacties, stuur ze ons dan zeker door (Jos Wouters of Katrijn Ruts).

We hebben Jan Spooren een aantal adviezen gegeven vanuit het perspectief van personen met een handicap en een chronische ziekte. We hopen natuurlijk dat men onze aandachtspunten ter harte neemt.

Het is zeer goed dat het voorstel rekening houdt met de prijs van de liefde: twee personen met een handicap die allebei een inkomensvervangende tegemoetkoming krijgen, behouden die als ze gaan samenwonen. Maar als iemand met een IVT gaat samenwonen met iemand met een inkomen uit arbeid verliest hij of zij de uitkering. De persoon wordt dan volledig financieel afhankelijk van de ander. Dat noemt men de prijs van de liefde. Maar als een van de twee samenwonenden een arbeidsintegratiejob heeft, dan verliest de ander de uitkering niet.

Ook structurele bruggen nodig

We begrijpen wel dat men dit opstart als een tijdelijk systeem: je kan maar voor 2 jaar in het systeem stappen. Men veronderstelt dat je een overstap kan maken naar een reguliere job met voldoende werkuren om van te leven. De bedoeling van de arbeidsintegratiejobs is wel dat ze een opstap zijn naar een gewone job. Maar dat is voor veel personen met een handicap of een chronische ziekte niet evident. Een aantal mensen kan maar een beperkt aantal uren werken per week. Of bij sommige situaties zijn er periodes waarin men fysiek zwakker is en minder uren kan werken. Deze mensen vallen na twee jaar gewoon terug in de inactiviteit. Voor deze mensen is twee jaar misschien ook te kort omdat zij niet heel die 2 jaar kunnen benutten.  

Het moet ook op lange termijn mogelijk zijn om inkomen uit uitkering en inkomen uit werk te combineren. Het huidige alles- of nietsverhaal moet veranderen in een en/en verhaal. En daarvoor moeten toch nog wel wat extra maatregelen genomen worden.

Inkomensvervangende tegemoetkoming moet ook omhoog

Door dit systeem kunnen mensen met een inkomensvervangende tegemoetkoming en ziekte- en invaliditeitsuitkering tijdelijk hun inkomen verhogen. Dat is heel welkom. Het ontslaat er echter de federale regering niet van om de inkomensvervangende tegemoetkoming verhogen. Het kan niet dat die vandaag nog onder de Europese armoedegrens ligt. Deze belofte uit het regeerakkoord moet dus ook worden uitgevoerd.

Lees het (voorlopige) wetsvoorstel:

Jan Spooren (voorlopig) wetsvoorstel arbeidsintegratiejobs