Een stem voor iedereen!

Het is 27 september 2017, 14 uur. De ‘Freedom Drivers’ hebben een Freedom Drive Mars door Brussel achter de rug en komen samen in Autoworld in het Jubelpark. Ze luisteren naar Eurocommissaris Marianne Thyssen die de conferentie van de Freedom Drive mag openen. Het thema van de conferentie is de rechten van kinderen en jongeren met een handicap.

ENIL (European network on Independent Living) wil met deze conferentie kinderen met een handicap zelf aan het woord laten. Wat is belangrijk voor hen?  Wat betekent onafhankelijk leven voor hen? ENIL wil ook bespreken wat de Europese Unie kan doen om de rechten van minderjarigen met een handicap te bevorderen.

GRIP woonde de conferentie bij en noteerde een aantal quotes ;-)

Zelf aan het woord

De Zweedse Willma Halgren is 8 jaar en een echte spring-in-het-veld. Voor en na haar inbreng op het podium sjeest ze door het publiek in haar rolstoel. Draait behoorlijk snel en kort ;-)  Ze kwam al 2 keer op de Zweedse TV en sprak de dag voordien een groep europarlementairen toe. Wilma wordt duidelijk een echte activiste, ondersteund door haar moeder die dezelfde spierziekte heeft.

“Ik vind het niet erg om een handicap te hebben want mijn vrienden behandelen me niet anders dan anderen en dat is heel belangrijk en maakt me blij. En ik wou dat het zo was voor alle kinderen van de wereld.”

De Belgische Julie Van Tichelen is 15 jaar en wil biomedische wetenschappen studeren. Uit haar getuigenis blijkt overduidelijk het belang van inclusief onderwijs, persoonlijke assistentie en de juiste hulpmiddelen voor kinderen met een handicap. Ook de ingesteldheid en vastberaden keuze voor inclusie van ouders van kinderen met een handicap blijkt cruciaal te zijn.

“Mijn onafhankelijkheid startte toen mijn ouders mijn handicap aanvaardden en besloten me dezelfde kansen te geven als andere kinderen.”

• Ouders voor Inclusie is een vzw waar ouders die kiezen voor inclusie steun vinden.  
• Julie werd in contact gebracht met ENIL door Spierziekten Vlaanderen (tot voor kort Nema vzw)

Wankele financiële argumentatie

Ook volwassenen komen natuurlijk aan het woord rond de vraag: “Hoe kan het recht op een onafhankelijk leven van kinderen in de praktijk gebracht worden? “

De Britse Tara Flood is een mensenrechtenactiviste die enorm krachtig overkomt.

“Ik ben opgegroeid in speciaal, gesegregeerd onderwijs. Ik begon handicap als iets negatiefs te zien. Want door mijn handicap zit ik hier, merkte ik aldoor. Nu ben ik een grote voorvechter geworden van inclusie. Mijn handicap is gewoon een deeltje van mezelf. ”  

Veel mensen denken nog altijd dat personen met een handicap beter af zijn in een aparte school. Tara Flood stelt ook dat er vaak economische factoren meespelen:

“Als ‘men’ inschat dat je niet genoeg zal presteren op school, dan ben je een doelwit voor segregatie. Als ‘men’ vindt / denkt / veronderstelt dat onze ondersteuning te duur zal zijn, dan worden we een doelwit voor segregatie.”

Sir Roger Singleton heeft het ook over het belang van dit financiële aspect. Hij gaat in op de doorgevoerde besparingen in tal van Europese landen, en stelt die ook in vraag:

“Als overheden te weinig budgetten ter beschikking hebben, dan beknibbelen ze gemakkelijk op persoonlijke assistentie en steun aan families. Maar daardoor stijgt juist de vraag naar instellingen. En die zijn ook niet goedkoop.”

Michela Costa is onderzoekster en schreef mee aan een aantal rapporten over deïnstitutionalisering van de Europese Expertgroep over de Overgang van institutionele zorg naar ondersteuning in de gemeenschap.

“De meeste kinderen (met en zonder handicap) in instellingen in Europa hebben families. Het is belangrijk om na te gaan waarom ze er dan toch zijn terechtgekomen. Uit onderzoek blijkt dat ze vaak in instellingen wonen omdat de kinderen zelf en hun families niet ondersteund werden.”

En in Vlaanderen?

Dat is precies wat GRIP ook ziet gebeuren in Vlaanderen. Er is een totaal gebrek aan perspectief op persoonlijke assistentie voor ondersteuning in het gezin. Ouders die het heel zwaar hebben krijgen het advies om een plaats in een voorziening voor minderjarigen met een handicap aan te vragen. Daar geraken ze immers wél aan.

Dit stimuleert ouders niet om voor inclusie van hun kinderen te (blijven) kiezen, integendeel, het stimuleert nieuwe institutionalisering van kinderen!       

Het is essentieel dat het Vlaamse beleid die logica radicaal omdraait. GRIP pleit voor het recht op ondersteuning bij inclusief onderwijs, in het gezin, voor inclusie. Kinderen en jongeren zouden vanaf wanneer dit nodig blijkt persoonlijke assistentie moeten kunnen krijgen. Dat is een belangrijk middel op de weg naar een inclusieve samenleving: waar mensen met een handicap net als iedereen een volwaardige plaats in de maatschappij kunnen innemen.

Deïnstitutionalisering is geen vies woord: het betekent kansen geven om in de maatschappij te wonen en te leven. Steeds meer ouders in Vlaanderen ambiëren dit ook voor hun kind met een handicap. GRIP roept iedereen op hen daarbij te steunen!