Cijfers jaarverslag jeugdhulp beschamend

Duidelijke cijfers

Kinderen en jongeren met een handicap op de wachtlijst voor een Persoonlijke AssistentieBudget (PAB) wachten gemiddeld 5 jaar. Bij wie wacht op een plaats internaat of semi-internaat is dat 'maar' 9 maanden. Dat staat in het Jaarverslag Jeugdhulp dat in juni werd gepubliceerd door het Agentschap Jongerenwelzijn.

Politieke aandacht

De enorme wachttijd voor PAB viel ook het Vlaams Parlement op. Zowel vanuit de politieke meerderheid (Martine Open VLD) als vanuit de oppositie (Elke Van den Brandt, Groen en Bart Van Malderen, sp.a) werd minister van Welzijn Jo Vandeurzen hierover bevraagd op 4 juli. Wat gaat de minister hier aan doen? We hoorden geen concrete oplossingen. Lees het verslag van de parlementaire gedachtewisseling over het Jaarverslag Jeugdhulp.   

Ook de pers gaf aandacht aan deze problematiek, met onder meer een artikel op 7 juli op de voorpagina van het Nieuwsblad .

En bovendien...

Wat blijkt nog uit het jaarverslag? In 2016 kregen slechts 14 kinderen en jongeren een PAB. Maar liefst 2666 kinderen jongeren startten een traject op in een voorziening niet rechtstreeks toegankelijke hulp voor minderjarigen met een handicap. 

Van de 14 kinderen die een PAB kregen, waren er een paar die al langer dan 10 jaar wachtten!

Lees het Jaarverslag Jeugdhulp 2016.

Wat vindt GRIP?

Het is onaanvaardbaar dat we in Vlaanderen kinderen met een handicap en hun gezinnen zo lang zonder de nodige ondersteuning laten. Dit zijn allemaal minderjarigen van wie de overheid al na een omstandige procedure heeft vastgesteld dat ze recht hebben op een PAB. Maar in de praktijk is een recht op een plaats op de wachtlijst het enige wat ze krijgen. 

Voorts is het niet goed te praten dat het perspectief op PAB uitzichtloos is terwijl een traject in internaat of semi-internaat een reële mogelijkheid is. Op die manier worden kinderen en gezinnen nog steeds richting een instelling geduwd.

Geen vrije keuze

Dit is wat GRIP al een hele tijd aanbrengt en wat uit talloze getuigenissen van ouders naar voren komt. Zij krijgen te horen: "PAB? Niet haalbaar. Als je het niet meer uithoudt, vraag dan hulp van een voorziening." Op die manier ontnemen we tot op vandaag kinderen de kans om in hun gezin op te groeien.

Als gezinnen vandaag een plaats in een voorziening vragen voor hun kind, is dat dan een vrije keuze? GRIP vindt van niet, omdat er vaak geen echt alternatief is.

Trek uw plan in de gewone school

De geblokkeerde toegang tot PAB zorgt ook voor een tekort aan ondersteuning in de gewone school. Sommige kinderen hebben persoonlijke assistentie nodig in de klas, of om naar school te gaan, voor uitstappen, buitenschoolse opvang. Niet alles kan en moet van Onderwijs verwacht worden.

Zie ook het filmpje van GRIP over assistentie in het gewoon onderwijs #mijnassistent

Zolang echter het kind op de wachtlijst staat voor PAB moeten de ouders (vaak de moeder), andere kinderen, broertjes of zusjes, vrijwilligers en stagiairs die ondersteuning geven. Of met andere woorden: wanneer Welzijn niet over de brug komt met PAB's, komt ook het recht op inclusief onderwijs in het gedrang. Is het niet hoog tijd dat minister Crevits van Onderwijs eens met minister Vandeurzen van Welzijn overlegt hierover?

Wat wil GRIP?

GRIP eist dat hier onmiddellijk iets aan gedaan wordt. Men heeft lang genoeg getalmd om het recht op ondersteuning voor inclusie waar te maken.

De discussie gaat niet enkel over extra geld uit de regering. Om de wachttijden tussen PAB en (semi)-internaten gelijk te trekken zijn er andere mogelijkheden:

Elk jaar komen er honderden plaatsen vrij in voorzieningen. Dat zie je aan het hoge aantal nieuwe trajecten in voorzieningen dat opgestart wordt (bv vorig jaar 2666). Er is al heel veel geld in 'de sector'. 
De minister zou kunnen beslissen om die plaatsen om te zetten in persoonlijke budgetten. Hij zou kunnen beslissen die budgetten aan de langst wachtende kinderen te geven.

Op die manier zou op korte termijn de wachttijd voor PAB heel sterk naar beneden kunnen gaan, en zouden deze kinderen en gezinnen eindelijk een perspectief krijgen.