"Wij kunnen niet staken"

Ondersteuning

Gabria is 18 jaar en wacht al 15 jaar op een PAB. Zij heeft geen grote lobby-organisaties zoals instellingen of vakbonden achter zich. "Als ik in de keuken op de grond ga zitten, heeft enkel mijn dochter daar last van. De minister zal er niet van wakker liggen", zegt haar moeder Tiney Herssens.

"De redelijkheid ver voorbij"

De krant De Morgen wijdde op zaterdag 12 mei een groot en zeer duidelijk artikel aan de problematiek.

Lees het artikel over Gabria:

Ook GRIP wordt in dit artikel geciteerd: "Dat kinderen vijf, tien of vijftien jaar wachten is de redelijkheid ver voorbij en een schande voor Vlaanderen. Dat Gabria in deze 15 jaar dat ze al wacht al lang in een internaat terecht had gekund, is een aanfluiting van het recht op inclusie. En dus een schending van het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap".

Hoeveel geld is er eigenlijk nodig om deze grove schending van de mensenrechten en kinderrechten naar het verleden te verwijzen? Elke Van den Brandt (Groen) stelde vorige week dinsdag 8 mei in de Commissie Welzijn dat er 35 miljoen euro nodig is om de wachtlijst PAB voor kinderen op te lossen. Is dat bedrag echt niet te vinden?

Er is wél geld

GRIP is de eerste om ervoor te pleiten dat er voldoende budgetten moeten worden vrijgemaakt vanuit de regering. Tegelijkertijd willen we aandacht vragen voor het feit dat er nu al al heel veel geld wordt geïnvesteerd in de sector kinderen met een handicap. Alleen zit dat vastgeklonken aan de instellingen zoals internaten en semi-internaten. Het zit in infrastructuur: collectieve gebouwen waar kinderen met een handicap samen wonen. Het zit in erkende gesubsidieerde plaatsen bij die voorzieningen. Elk jaar komen er heel veel plaatsen vrij. Daardoor kunnen nieuwe kinderen heel vlot instromen. Maar kinderen die vragen om een PAB voor inclusie hangen af van extra budgetten die de regering vrijmaakt.

GRIP stelt al geruime tijd voor dat het geld van de plaatsen die vrijkomen in internaten zou worden losgekoppeld van die instellingen. En dat het dan aan de langst wachtende kinderen zou worden gegeven. Want het klopt toch niet dat de gemiddelde wachttijd voor internaat 1 jaar is, en dat de gemiddelde wachttijd voor PAB 5 keer langer is? En dat kinderen zoals Gabria er zelfs al 15 jaar op staan? Hierdoor blijft Vlaanderen nieuwe segregatie van kinderen stimuleren. En blijft Vlaanderen inclusie afremmen.

Het VAPH heeft ons bevestigd dat ons voorstel te regelen is in de wetgeving. Dit voorstel werd al aangehaald in de krant De Standaard eind 2016.

Loze beloftes

Maar als we dit de voorbije jaren aankaartten bij de beleidsmakers kregen we telkens het volgende antwoord: "met de persoonsvolgende financiering komt het allemaal in orde". Het akkoord binnen de Vlaamse Regering was dat de persoonsvolgende financiering ook voor kinderen ging worden ingevoerd deze regeerperiode.

Maar dit is tot nu toe niet gebeurd omdat de multifunctionele centra (waar de internaten en semi-internaten in zitten) een leegloop vrezen. Met andere woorden: er wordt dan verwacht dat gezinnen veel meer zullen kiezen om hun kinderen bij hen te laten opgroeien. En dat is waarschijnlijk een terechte inschatting! "Maar dat is toch juist de toekomst waar we naartoe willen", zegt GRIP in het artikel van De Morgen.

Hallo? Mensenrechten, kent u dat?

Het officiële argument voor de vertraging (en naar onze indruk uiteindelijk het afstel) om de persoonsvolgende financiering veralgemeend in te voeren, is 'complexiteit'. Sorry, maar naar onze mening is het niet zo complex om te erkennen dat de mensenrechten van Gabria al 15 jaar flagrant geschonden worden. En als men het politiek belangrijk genoeg vindt, had men dit al lang opgelost. Gabria is trouwens niet de enige die kampt met een perspectiefloze wachtlijst.

Complexiteit. Het wordt bijna het politieke toverwoord om alle heikele punten die men liever negeert, uitstelt of helemaal anders dan bedoeld uitvoert, weg te wuiven. Vooral wanneer er andere belangen voorgaan.

GRIP pleit al 17 jaar voor het recht op inclusie en persoonlijke assistentie. We hebben heel het politieke spel gevolgd doorheen deze jaren. Het is moeilijk om niet heel cynisch te worden. We willen eindelijk eens een ander toverwoord zien: MENSENRECHTEN.

Dat is iets anders dan een van de vele plaatsjes op een wachtlijst mogen bezetten, in concurrentie met andere personen met een handicap.
Dat is iets anders dan de hele tijd geduldig te moeten wachten.
Dat is iets anders dan dankbaar te moeten zijn als je een symbolisch basisondersteuningsbudgetje krijgt of een mantelzorgpremie waarmee je geen serieuze assistentie kan betalen.
Dat is iets anders dan als ouder gedwongen worden om te stoppen met werken omdat je je kind toch niet alleen kan laten?!