Paul kreeg vleugels door het PAB

15 jaar wachten

Paul wachtte 15 jaar op zijn PAB. Al die jaren was hij afhankelijk van zijn familie en moest hij zijn droom om in een eigen appartement te wonen, parkeren. Maar toen het zover was en hij eindelijk een PAB kreeg, konden ze in volle vaart vooruitgaan om zijn woondroom waar te maken. 

Bekijk het artikel in het Nieuwsblad

Pauls moeder Hetty is ondervoorzitster van Ouders voor Inclusie vzw. Zij heeft al heel veel gezinnen gezien die ontzettend dringend ondersteuning nodig hebben. En toch telkens uit de boot vallen. Wie ervoor kiest zijn of haar kind in het gezin te laten opgroeien en in het gewoon onderwijs school te laten lopen, vraagt vaak een PAB aan. Dit blijkt immers vaak de sleutel om de noodzakelijke assistentie te organiseren voor een gewoon leven in de gewone maatschappij. Ouders kunnen zelf kiezen wie hun kind gaat ondersteunen, wanneer deze persoon komt, en wat verder nog belangrijk is bij de ondersteuning. Samen met de persoonlijke assistent maken ze hier afspraken over.  

Ouders voor Inclusie ondersteunt gezinnen die kiezen voor inclusie voor hun kind en tegen drempels aanstoten. Een belangrijke drempel zijn de enorm lange wachttijden (tot 18 jaar !) voor PAB en het feit dat het veel eenvoudiger is om een plaats internaat te krijgen. Dat is natuurlijk de wereld op zijn kop na 10 jaar ratificatie van het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap. Het recht op inclusie staat hierin centraal en het verdrag vermeldt in artikel 19 expliciet het recht op persoonlijke assistentie. 

Het Nieuwsblad schreef dit artikel naar aanleiding van de nakende betoging van de drie vakbonden uit de non-profit. Ze protesteren tegen de invoering van het persoonsvolgend budget voor kinderen met een handicap. Hetty betreurt het dat de vakbonden de noodzakelijke vernieuwing in de sector willen tegenhouden. Ze haalt in het interview aan dat een inclusieve samenleving niet betekent dat er banenverlies hoeft te zijn.  

Wat vindt GRIP?

GRIP is heel blij met het artikel. 

Het verhaal van Paul maakt duidelijk dat mensen zoveel in hun mars hebben. Het is de moeite waard om te investeren in persoonlijke assistentie en inclusie. Iedereen wordt er beter van. We zijn er zeker van dat we nog veel gaan horen over Paul, en zijn groeiende vriendenkring. We zijn heel benieuwd naar de beleving van zijn nieuwe persoonlijke assistenten.    

Het verhaal van Hetty maakt duidelijk dat het de moeite waard is om te vechten voor inclusie van je kind. Het is verschrikkelijk moeilijk soms om te blijven energie opbrengen als je je weinig gesteund voelt en het allemaal zelf moet opbrengen. Er zijn ook mooie momenten. Contact en steun zoeken bij andere ouders kan helpen. Ouders voor Inclusie organiseert op 16 maart haar jaarlijkse Inclusiedag (evenement op facebook) 

Inclusiebeweging

GRIP zal blijven aandacht vragen voor het recht op ondersteuning voor inclusie. We merken dat er veel ouders zijn die heel bewust nadenken over de inclusievraag. Steeds meer ouders verzetten zich tegen het idee om hun kind niet bij hen te houden. En ze willen de mogelijkheden verkennen. Dit geeft ons veel hoop. Hoe meer kritische ouders opkomen voor het recht op inclusie van hun kind, hoe meer kracht de inclusiebeweging zal krijgen. 

'De burgers bepalen de richting, overheden het tempo'

Ken je die uitspraak? We geloven dat de overheid uiteindelijk zal moeten volgen. Maar hoe snel het zal gaan en hoe moeilijk het nog zal zijn voor de gezinnen, hangt ook af van de houding van de machtige belangenorganisaties in het middenveld. Momenteel beschikken de minderjarigeninstellingen (multifunctionele centra) over het geld voor de ondersteuning van kinderen met een handicap (430 miljoen euro tegenover slechts 30 miljoen euro voor PAB). Voor vakbonden zijn grote collectieve zorgorganisaties bekend terrein. Toch zou segregatie tot het verleden moeten gaan behoren. En dringt een andere kijkwijze zich op.   

Toekomst

GRIP roept de vakbonden uit de non-profit op om vooruit te kijken. Er zullen ook in de toekomst kinderen met ondersteuningsnoden zijn, en dus zullen er ook ondersteuners nodig zijn. Het beroep van ondersteuner zal wel moeten evolueren. We moeten durven denken aan een toekomst waarin steeds meer kinderen niet meer in een collectieve setting verblijven, maar gewoon in het gezin. En naar de gewone school gaan, en naar de gewone jeugdbeweging. Dat is een heel andere werkomgeving, dat klopt. Maar daarom niet minder inspirerend, integendeel. Laten we zoeken naar dat punt waarop het recht op inclusie en een maatschappelijke zinvolle job elkaar ontmoeten.