"Plots is er voor alles en nog wat geld, maar niet voor mijn persoonsvolgend budget"

Inkomen Wonen

Herman Hillen (slechts 62 jaar) woont noodgedwongen al bijna 3 jaar in een woonzorgcentrum. Met een eigen ondersteuningsbudget zou hij nochtans zelfstandig kunnen gaan wonen, getuigt hij in Humo.

Hoe komt dat?

Niet 1, 2 maar 10 jaar of langer kan je op de wachtlijst staan voor een persoonlijk ondersteuningsbudget. Hoe komt dat?

“Er is niet genoeg geld om mensen binnen een redelijke termijn een persoonsvolgend budget voor ondersteuning te geven”, horen we van minister Wouter Beke. Is dat zo? Voor andere zaken is er wel geld. Voor GRIP is het een kwestie van politieke prioriteiten, binnen Welzijn maar ook binnen de hele Vlaamse Regering, waar er geld naartoe gaat. 

Onrecht

Het is wraakroepend dat mensen zoals Herman noodgedwongen in een wooninstelling moeten leven. Het is de wereld op zijn kop en een aanfluiting van het recht op een onafhankelijk leven in de maatschappij. Dit zijn mensenrechtenschendingen en een aanfluiting van het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap. We roepen de beleidsmensen die aan zet zijn op om de omslag te maken en effectieve maatregelen te nemen om inclusie te ondersteunen.

Deze open brief opent je ogen

De open brief van Herman Hillen opent je ogen. Lees hem op de website van Humo 
Of meteen hieronder. 
 

“Plots is er voor alles en nog wat geld, behalve voor mijn persoonsvolgend budget”

"Rond eind 2017, begin 2018 heb ik een goedkeuring gekregen voor een Persoonsvolgend Budget (PvB). We zijn ondertussen 2,5 jaar verder en ik heb nog steeds geen euro gezien, en dat baart me grote zorgen. Meer nog, het wordt stilaan dramatisch.

Wat me sinds de uitbarsting van de coronacrisis opvalt, is dat er plots veel geld is om noodlijdende zelfstandigen uit de nood te helpen. Laat het duidelijk zijn: ik heb absoluut niets tegen grote of kleine zelfstandigen want zij zijn nodig, ik wil enkel de ongelijkheid en oneerlijkheid van het systeem aanhalen. Personen met een handicap moeten elke maand krabben om de huur van een (vaak sociale) woning te kunnen betalen, eten, drinken, een sociaal leven te leiden, enzovoort. Je kan en mag niet zeggen dat een persoon met een beperking rijk wordt van zijn inkomen, of een reserve kan aanleggen. Meerkosten worden soms vergoed door de overheid, maar er zijn gevallen waardoor de vergoeding gewoon wegvalt en je zelf moet opdraaien voor kosten aan handicap-gerelateerde zaken.

In mijn geval begint het dramatisch te worden. Ik woon, noodgedwongen, in een rusthuis en dat knabbelt elke maand 500 euro van mijn spaarrekening. Over een aantal maanden zijn al mijn spaarcenten opgebruikt (en dat was absoluut niet de bedoeling), geld waar mijn vader en ik hard voor hebben gewerkt. Daarna moet ik naar het Zorgbedrijf om mijn factuur mee te helpen betalen want dan heb ik niets meer, behalve vier IKEA-kastjes, een tv, wat boeken, platen en cd’s. Dat is dan mijn beloning voor een carrière van dertig jaar trouw bij het OCMW te werken. Dat is een harde dobber voor iemand die een heel stuk van de wereld heeft gezien. Nu het laatste gedeelte van mijn leven is aangevat, moet ik tevreden zijn met een kamertje in een woonzorgcentrum. Door de opgelegde isolatie zit ik alleen in gevangenschap.

Het dramatische aan de situatie is dat, wanneer mijn spaargeld op is, het te laat is voor een assistentiebudget. Ik heb dan zelfs geen geld meer om meubels te kopen. Met 93 euro zakgeld per maand kom je nergens. Wanneer ik mijn PvB heb kan ik een sociaal en aangepast appartement huren bij ZEWOPA, maar dat wachten mag niet te lang duren. Ik moet enkele noodzakelijke dingen aankopen, zoals een hoog-laag bed een degelijke tafel, wasmachine droogkast en kookfornuis. Maar ik zie mijn spaarrekening slinken. Het wzc gaat er met mijn pensioen vandoor, maar ook met de rest van mijn centen. Kan u geloven dat ik me door de staat bestolen voel omdat ik een handicap heb?

Als ik nog lang moet wachten is het voorbij, dan hoeft het voor mij niet meer. Sedert mijn terugkeer met een verlamd been uit Brazilië, heb ik last van depressies, angstaanvallen en hyperventilaties wanneer ik besef in wat voor een beroerde situatie ik ben. Ik heb ondanks mijn handicap tot mijn 59 jaar een zelfstandig leven geleefd, dat plots ophield na een stomme valpartij als gevolg van mijn handicap.

Ik heb niet veel jaren meer maar de jaren die ik heb wil ik op een aangename, verantwoorde en sociale manier doorbrengen door me in te zetten voor personen met een handicap (iets wat ik al mijn hele leven doe) die bv. net als ik, zitten te wachten op een assistentiebudget.

Ik zou graag het toegekende budget zo snel mogelijk willen ontvangen zodat ik weer een normaler leven kan leiden want als 62 jarige in een wzc wonen tussen mensen die mijn ouders zouden kunnen zijn, zuigt al mijn energie weg uit mijn lijf." 

Herman Hillen, Antwerpen, 26 mei 2020.

Gerelateerde artikels

Ondersteuning Oproep actie 6 februari Oproep actie 6 februari Actiegroep Recht op Ondersteuning roept op tot actie. 26 jan 2024 / Patrick Vandelanotte Ondersteuning vraag en antwoord: ondersteuning vraag en antwoord: ondersteuning Personen met een handicap hebben recht op voldoende en de juiste ondersteuning voor een menswaardig en onafhankelijk leven en voor volwaardige participatie. Zij hebben het recht om zelf te kiezen wie ... 30 okt 2023 / Marie Aeles Ondersteuning VN-Verdrag Persoonlijke Assistentie 20 jaar: Nadia en Nabil Persoonlijke Assistentie 20 jaar: Nadia en Nabil Nadia Hadad en haar assistent Nabil Barssa reflecteren naar aanleiding van de twintigste verjaardag van het Persoonlijk Assistentiebudget (PAB) over het belang van zelfgestuurde ondersteuning. 15 feb 2021 / Lynn Formesyn Persoonlijke Assistentie 20 jaar: Lies en Hilde Persoonlijke Assistentie 20 jaar: Lies en Hilde Precies een maand geleden vierden we de 20ste verjaardag van Persoonlijke Assistentie in Vlaanderen. Lies: “Door persoonlijke assistentie heb ik een leven zoals jij." 15 jan 2021 / Katrijn Ruts Persoonlijke Assistentie 20 jaar: Dominiek en Lana Persoonlijke Assistentie 20 jaar: Dominiek en Lana 15 december 2000: Met het PAB-besluit opende de toenmalige Vlaamse Regering de weg naar vrijheid en inclusie. Dominiek: "Het was voor mij een openbaring." 15 dec 2020 / Katrijn Ruts Aftrap Campagne 20 jaar Persoonlijke Assistentie Aftrap Campagne 20 jaar Persoonlijke Assistentie Voorzitter van GRIP Luc Demarez op 20-jarig bestaan van het PAB: "Persoonlijke assistentie is de weg naar vrijheid... maar nog te onbekend en onbemind" 15 dec 2020 / Katrijn Ruts Ministers laten veertigers, vijftigers en zestigers jaren in rusthuizen zitten. Ministers laten veertigers, vijftigers en zestigers jaren in rusthuizen zitten. Joke (40) en Herman (62) wonen in een woonzorgcentrum omdat ze op de wachtlijst staan voor een PVB. GRIP sprak met hen. 25 nov 2020 / Katrijn Ruts Persoonlijke assistent: over een topjob gesproken Persoonlijke assistent: over een topjob gesproken Met haar budget in de hand kon Gabria (20 jaar) Nena aanwerven. Zij bouwt nu elke dag aan haar eigen leven. 13 okt 2020 / Katrijn Ruts "Onze regeringen moeten recht op ondersteuning respecteren" "Onze regeringen moeten recht op ondersteuning respecteren" Hoe verging het personen met een handicap tijdens het coronabeleid? Daarover ging het deze maand in het Vlaams Parlement. Wat vindt GRIP? 28 sep 2020 / Katrijn Ruts Mensenrechten Ondersteuning Wachtlijsten voor personen met een handicap: een pure schending van de mensenrechten… maar in Vlaanderen is dat geen probleem dat opgelost moet worden Wachtlijsten voor personen met een handicap: een pure schending van de mensenrechten… maar in Vlaanderen is dat geen probleem dat opgelost moet worden We zeggen het bewust laconiek. Er is weer even aandacht voor de wachtlijsten voor zorg en ondersteuning van personen met een handicap. Vorige week kwam dit aan bod in de coronacommissie van het Vlaams ... 23 sep 2020 / Patrick Vandelanotte
Verberg submenu