"Plots is er voor alles en nog wat geld, maar niet voor mijn persoonsvolgend budget"

Hoe komt dat?

Niet 1, 2 maar 10 jaar of langer kan je op de wachtlijst staan voor een persoonlijk ondersteuningsbudget. Hoe komt dat?

“Er is niet genoeg geld om mensen binnen een redelijke termijn een persoonsvolgend budget voor ondersteuning te geven”, horen we van minister Wouter Beke. Is dat zo? Voor andere zaken is er wel geld. Voor GRIP is het een kwestie van politieke prioriteiten, binnen Welzijn maar ook binnen de hele Vlaamse Regering, waar er geld naartoe gaat. 

Onrecht

Het is wraakroepend dat mensen zoals Herman noodgedwongen in een wooninstelling moeten leven. Het is de wereld op zijn kop en een aanfluiting van het recht op een onafhankelijk leven in de maatschappij. Dit zijn mensenrechtenschendingen en een aanfluiting van het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap. We roepen de beleidsmensen die aan zet zijn op om de omslag te maken en effectieve maatregelen te nemen om inclusie te ondersteunen.

Deze open brief opent je ogen

De open brief van Herman Hillen opent je ogen. Lees hem op de website van Humo 
Of meteen hieronder. 
 

“Plots is er voor alles en nog wat geld, behalve voor mijn persoonsvolgend budget”

"Rond eind 2017, begin 2018 heb ik een goedkeuring gekregen voor een Persoonsvolgend Budget (PvB). We zijn ondertussen 2,5 jaar verder en ik heb nog steeds geen euro gezien, en dat baart me grote zorgen. Meer nog, het wordt stilaan dramatisch.

Wat me sinds de uitbarsting van de coronacrisis opvalt, is dat er plots veel geld is om noodlijdende zelfstandigen uit de nood te helpen. Laat het duidelijk zijn: ik heb absoluut niets tegen grote of kleine zelfstandigen want zij zijn nodig, ik wil enkel de ongelijkheid en oneerlijkheid van het systeem aanhalen. Personen met een handicap moeten elke maand krabben om de huur van een (vaak sociale) woning te kunnen betalen, eten, drinken, een sociaal leven te leiden, enzovoort. Je kan en mag niet zeggen dat een persoon met een beperking rijk wordt van zijn inkomen, of een reserve kan aanleggen. Meerkosten worden soms vergoed door de overheid, maar er zijn gevallen waardoor de vergoeding gewoon wegvalt en je zelf moet opdraaien voor kosten aan handicap-gerelateerde zaken.

In mijn geval begint het dramatisch te worden. Ik woon, noodgedwongen, in een rusthuis en dat knabbelt elke maand 500 euro van mijn spaarrekening. Over een aantal maanden zijn al mijn spaarcenten opgebruikt (en dat was absoluut niet de bedoeling), geld waar mijn vader en ik hard voor hebben gewerkt. Daarna moet ik naar het Zorgbedrijf om mijn factuur mee te helpen betalen want dan heb ik niets meer, behalve vier IKEA-kastjes, een tv, wat boeken, platen en cd’s. Dat is dan mijn beloning voor een carrière van dertig jaar trouw bij het OCMW te werken. Dat is een harde dobber voor iemand die een heel stuk van de wereld heeft gezien. Nu het laatste gedeelte van mijn leven is aangevat, moet ik tevreden zijn met een kamertje in een woonzorgcentrum. Door de opgelegde isolatie zit ik alleen in gevangenschap.

Het dramatische aan de situatie is dat, wanneer mijn spaargeld op is, het te laat is voor een assistentiebudget. Ik heb dan zelfs geen geld meer om meubels te kopen. Met 93 euro zakgeld per maand kom je nergens. Wanneer ik mijn PvB heb kan ik een sociaal en aangepast appartement huren bij ZEWOPA, maar dat wachten mag niet te lang duren. Ik moet enkele noodzakelijke dingen aankopen, zoals een hoog-laag bed een degelijke tafel, wasmachine droogkast en kookfornuis. Maar ik zie mijn spaarrekening slinken. Het wzc gaat er met mijn pensioen vandoor, maar ook met de rest van mijn centen. Kan u geloven dat ik me door de staat bestolen voel omdat ik een handicap heb?

Als ik nog lang moet wachten is het voorbij, dan hoeft het voor mij niet meer. Sedert mijn terugkeer met een verlamd been uit Brazilië, heb ik last van depressies, angstaanvallen en hyperventilaties wanneer ik besef in wat voor een beroerde situatie ik ben. Ik heb ondanks mijn handicap tot mijn 59 jaar een zelfstandig leven geleefd, dat plots ophield na een stomme valpartij als gevolg van mijn handicap.

Ik heb niet veel jaren meer maar de jaren die ik heb wil ik op een aangename, verantwoorde en sociale manier doorbrengen door me in te zetten voor personen met een handicap (iets wat ik al mijn hele leven doe) die bv. net als ik, zitten te wachten op een assistentiebudget.

Ik zou graag het toegekende budget zo snel mogelijk willen ontvangen zodat ik weer een normaler leven kan leiden want als 62 jarige in een wzc wonen tussen mensen die mijn ouders zouden kunnen zijn, zuigt al mijn energie weg uit mijn lijf." 

Herman Hillen, Antwerpen, 26 mei 2020.