Leven on hold: vinden we dat normaal voor mensen met een handicap?

Op 26 mei werd in Brussel een protestactie georganiseerd tegen de wachtlijsten, waar momenteel ongeveer 20.000 Vlamingen met een handicap en ondersteuningsnood op staan. Twintigduizend - misschien leest het voluit indrukwekkender? - mensen die blijven hopen op middelen om hun levensnoodzakelijke ondersteuning te financieren. Twintigduizend mensen wiens ‘recht op een menswaardig bestaan’ langdurig geschonden wordt door een tekortschietend beleid. En misschien ook door onze gelatenheid?

Opvallend: geen enkele journalist deed de moeite om af te zakken naar het evenement. ‘Niets nieuws aan die wachtlijsten’, bleek de gemiddelde repliek te zijn aan organisator Lise Vandecasteele van PVDA. Dat ze bovendien voor hun symbolische stoelenactie (waarvan hier een Facebook liveverslag) enkel gebruik mochten maken van een klein pleintje, ergens in een zijstraat van de Nieuwstraat, illustreert ook nog eens treffend hoe weinig algemeen belang er aan deze doelgroep gehecht wordt. Onzichtbaar en onmondig, dat maakt het misschien allemaal wat comfortabeler?

Normaal?!

Mensen jaren laten wachten op de broodnodige ondersteuning die hen officieel werd toegekend - ‘Je hebt hier recht op, maar er is helaas geen geld’ - heeft impact, en zelden een positieve. Wie bereid is zich te confronteren met deze pijnlijke waarheid: lees dan ook het verhaal van Hannah, één van die 20.000.

Dat het bestaan van de wachtlijsten slechts weinigen weet te raken die niet rechtstreeks betrokken zijn, roept vragen op over hoe we als samenleving in onze schoenen staan. Zijn we het dan écht normaal gaan vinden dat mensen met een handicap maar gewoon hun bestaan on hold moeten zetten tot beleidsmakers ergens in hun begroting nog een brokje geld vinden om voor de meest dringende dossiers een budget ter beschikking te stellen waarmee de mensen achter de cijfers hun ondersteuningspuzzel vaak nog niet eens volwaardig kunnen leggen?

Mogen we meer verlangen van volksvertegenwoordigers die wél de krant halen wanneer ze het ‘recht op volwaardige inclusie in de samenleving voor personen met een handicap’ opnemen in de grondwet? Het volstaat niet om in beleidsnota’s stelselmatig te dwepen met het VN-verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap wanneer daar in de praktijk weinig tot geen gevolg aan gegeven wordt. Welke inclusie?

Vinden we het bovendien écht vanzelfsprekend dat ouders, broers, zussen, partners, … van mensen met een handicap zonder boe of ba hun eigen leven (grotendeels) in wacht moeten zetten om als onbetaalde werkkracht te mantelzorgen, bij gebrek aan de beloofde ondersteuning?

Meerwaarde

Dat personen met een handicap geen kostenposten zijn, maar mensen die kunnen bijdragen aan de samenleving wanneer ze daar kansen toe krijgen, bewijzen de rake verhalen die GRIP verzamelt om de meerwaarde van persoonlijke assistentie (en dus ook van persoonsvolgende financiering) in de verf te zetten.

Wie de gelatenheid wil inruilen voor wat meer betrokkenheid, nodigen we graag uit om mee te duiken in de realiteit van mensen die zelfstandig wonen, werken en leven met dank aan persoonlijke assistentie, ondersteuning op maat van de wensen en dromen die ze koesteren en hopen te realiseren.

Zelfregie, ook dat is een mensenrecht, toch?

Dit opiniestuk verscheen ook op De Wereld Morgen.