"Minister Crevits breekt recht op ondersteuning verder af"

Update op 4 oktober 2022: onderstaand artikel werd geschreven na de eerste principiële goedkeuring door de Vlaamse Regering van het experiment deelbudgetten in prioriteitengroep 2 (PG2). Ondertussen is het in september definitief goedgekeurd. Fundamenteel is er niets veranderd. We blijven achter al onze bedenkingen staan zoals hieronder geformuleerd. Hete xperiment is een jammerlijk predent en leidt naar verdere afbraak van het recht op ondersteuning. 

Artikel na principiële goedkeuring door de Vlaamse Regering van het experiment deelbudgetten in PG 2

De nieuwe minister van Welzijn Hilde Crevits voert het idee uit dat de afgetreden Wouter Beke (beiden CD&V) op papier zette in zijn Zorginvesteringsplan. De goed 1100 mensen die in prioriteitengroep 2 (PG2)al het langst wachten op een persoonsvolgend budget zullen mogelijks over een paar maanden een half budget aangeboden krijgen. Alle andere wachtenden in prioriteitengroep 2 krijgen sowieso voor onbepaalde tijd niets.

Het voorstel om dit experiment te starten werd principieel goedgekeurd door de Vlaamse Regering en wordt online aangekondigd bij de beslissingen van de Vlaamse Regering van 15 juli 2022 en op de website van de minister: Hilde Crevits | Minister Crevits trekt 40 miljoen euro uit voor personen met handicap

Het is nog wachten op het advies van de Raad van State.

Lees hier het Ontwerp van besluit van de Vlaamse Regering over een experiment voor de gedeeltelijke terbeschikkingstelling van budgetten voor niet-rechtstreeks toegankelijke zorg en ondersteuning aan personen met een handicap in prioriteitengroep twee

Lees hier de Nota van de minister aan de Vlaamse regering over  Ontwerp van besluit van de Vlaamse Regering over een experiment voor de gedeeltelijke terbeschikkingstelling van budgetten voor niet-rechtstreeks toegankelijke zorg en ondersteuning aan personen met een handicap in prioriteitengroep twee 

Een extra woordje uitleg

De Vlaamse Regering besliste vorig jaar om 20 miljoen euro uit te trekken voor nieuwe persoonsvolgende budgetten voor mensen in prioriteitengroep 2. Daarmee hadden ruim 550 langstwachtenden in die prioriteitengroep het budget kunnen krijgen waar ze recht op hebben. Maar de Vlaamse Regering (N-VA, Open VLD en CD&V) heeft op initiatief van minister Crevits anders beslist: dubbel zoveel mensen krijgen een budget, maar het is wel maar de helft van wat ze nodig hebben.

We willen hierbij nog eens verduidelijken dat wie op de wachtlijst staat wel degelijk alle stappen heeft gezet en een hele procedure heeft doorlopen, een inschaling van hun ondersteuningsnoden heeft laten doen, geheel volgens de geldende wetgeving (decreet persoonsvolgende financiering en bijhorende uitvoeringsbesluiten). De Vlaamse Overheid heeft vervolgens hun recht erkend op een persoonsvolgend budget van een hoogte waarmee hun noden zouden kunnen  worden ingevuld... Om hen daarna te parkeren op de wachtlijst. En als klap op de vuurpijl zegt diezelfde overheid nu: Weet je, we hebben ons bedacht, we geven je maar de helft. Ook al heb je wettelijk gezien recht op het dubbel. We denken dat het met de helft ook wel moet kunnen!

Een slecht idee, vindt GRIP. Het zorgt voor een verdere afbraak van het recht op ondersteuning dat in Vlaanderen toch al zeer slecht uitgebouwd is. Er wordt geen enkel perspectief geboden zodat wie een half budget krijgt binnen een bepaalde tijd zijn of haar hele budget zal krijgen. De honderden andere wachtenden blijven op de wachtlijst staan. En men holt de eigen wetgeving compleet uit!

Experiment

Is het omdat deze beslissing helemaal niet strookt met de eigen wetgeving dat de overheid het probeert te regelen via de ingreep van een 'experiment'?

Een wetgeving dus over een experiment. Maar... experimenteert de overheid in feite niet al jaren door mensen zonder perspectief op de wachtlijst te laten staan en te zien hoe lang zij het uithouden en echt massaal protest uitblijft?  

Voor GRIP is de maat al lang vol

Het is tijd om de mensenrechten van personen met een handicap en hun waardigheid eindelijk te respecteren! De overheid moet stoppen met de schaarste verder te verdelen over mensen die hoge noden hebben en andere mensen met hoge noden in de kou te laten staan. Er is geld genoeg, dit is een kwestie van politieke prioriteiten. 

De schandalige situatie van de wachtlijsten bestaat ondertussen al zo lang dat steeds meer mensen wanhopig zijn en zelf vragende partij worden om stukjes budget te krijgen in plaats van het volledige budget - waar zij recht op hebben en dat ook werkelijk nodig is. Wie uitgehongerd is, weigert toch ook niet een sneetje brood? Maar hoe beschamend is het we in een land met ons Bruto Nationaal Product personen met een handicap figuurlijk uithongeren? Zonder ondersteuning worden een hele reeks andere mensenrechten geschonden: recht op wonen, onderwijs, werk, menselijke waardigheid, recht op veiligheid,...  

GRIP blijft hopen op een luid protest tegen deze steeds verdergaande afbraak van het recht op ondersteuning. In de wandelgangen horen we van sommige belangenverdedigende organisaties wel wat twijfel. Maar een duidelijk openlijk volgehouden verontwaardigd protest blijft voorlopig uit. Ook vanuit het parlement blijft het veel te stil. En toch... als we belang hechten aan rechten, moeten we ervoor vechten... 

Meer informatie over teksten van GRIP hierrond:

Eerder verschenen:

Draagt de wachtlijst bij aan ondraaglijk lijden? luidde de titel van ons artikel over het dossier in De Standaard dat schrijnende getuigenissen publiceerde over de verbanden tussen gebrek aan ondersteuning en euthanasie-aanvragen van mensen met een handicap met focus op autisme. 

Eerder dit voorjaar schreven we al een artikel over de plannen van Wouter Beke met de mensen in prioriteitengroepen 2 en 3: Wouter Beke negeert de rechten van de mensen in prioriteitengroepen 2 en 3

Er verscheen ook een scherp opiniestuk op www.dewereldmorgen.be: Beke en handicap: van de regen in de f(l)op

Ook in onze reactie op een voorstel van N-VA om aan jongeren maar een deel van hun budget te geven bij overgang naar volwassenheid, herhaalden we de nood aan respect voor het recht op ondersteuning: Niets meer en ook niets minder