"Absurd hoe we de prijs van de liefde blijven betalen"

Inkomen Wonen

Anonieme getuigenis van een mama met een handicap.

Op deze website kon je al verschillende artikels lezen over de prijs van de liefde. Mensen die leven van een uitkering worden financieel bestraft als ze samenwonen. Vaak gaan deze situaties over partners of over familieleden die samenwonen. Ook bij andere mensen die samen een huishouden delen kunnen er financiële gevolgen zijn. Dit heeft te maken met het statuut samenwonenden.

In de anonieme getuigenis in dit artikel vertelt een mama met een handicap haar verhaal. Aan het eind geven we onze boodschap mee.

Anonieme getuigenis van een mama

Officieel ben ik werkloos en fulltime huisvrouw.

Omwille van mijn handicap leef ik van een bijstandsuitkering: ik ontvang een Inkomensvervangende tegemoetkoming (IVT) om van te leven. Die lag altijd al onder de armoedegrens.

Door een onvoorziene omstandigheid woont mijn volwassen kind voor onbepaalde tijd opnieuw bij mij in. Sindsdien is mijn Tegemoetkoming met ruim €400 per maand verminderd.

Dit heeft niets te maken met het feit dat mijn bloedverwant werkt, want bij de bijstand wordt er géén rekening gehouden met het loon van een inwonend kind. Het officiële antwoord op mijn vraag waar die vermindering vandaan komt, was eenvoudigweg: “Gewoon omdat je kind bij je inwoont.”

Dat vind ik bijzonder vreemd. Wanneer ik in de mogelijkheid zou zijn te werken, zou mijn werkgever toch ook geen derde van mijn loon inhouden omdat ik samenwoon met mijn kind?

Sommige mensen denken luidop: “nu je samenwoont kan je de kosten toch delen?”

Dat klopt maar gedeeltelijk. Want het samenwonen maakt alles net veel duurder.

Naast de gebruikelijke vaste kosten zijn er de meerkost voor telecommunicatie (sterker internet), meer energie verbruik, stijging van de sociale huishuur.

Net als voor veel andere jonge mensen is huren op de private huurmarkt heel duur, bijna onbetaalbaar.

Omdat er zoveel gezamenlijke kosten moeten worden gedragen kan mijn kind amper sparen,. Zo wordt het op korte termijn terug op eigen benen staan erg bemoeilijkt.

Ook ik kan geen buffer of reserve opbouwen.

We moeten élke euro in tweeën knippen om rond te komen.

Eerder speelden we met het idee om te gaan co-housen: ieder zijn privacy, maar toch steun en nabijheid van buren. Dat zou mooi zijn.

Alleen botsen we op kafkaiaanse wetgeving, ontbreekt het ons aan financiële middelen om die droom waar te maken.

En dus betalen we vandaag letterlijk de prijs voor de zorg en liefde voor elkaar.

Wat vindt GRIP?

De federale wetgeving is op dit vlak totaal verouderd, want ze stamt uit de tijd dat het normaal was dat er een kostwinner was die voldoende verdiende en de partner wel zou onderhouden en blijven onderhouden. Deze logica van financiële afhankelijkheid vinden we nu niet meer normaal, en is ook niet meer aangepast aan de huidige tijden. De uitdaging is nu dat iedere persoon financieel onafhankelijk kan zijn en een eigen menswaardig inkomen kan hebben, en dit ook in de toekomst. Door de verouderde federale wetgeving belanden duizenden mensen in de problemen.

GRIP vraagt al jaren om dit probleem aan te pakken. We zijn niet akkoord dat deze tegemoetkomingen wegvallen of verminderen. Voor veel mensen zorgt dit voor verhoogde armoederisico's, extra kwetsbaarheid en financiële afhankelijkheid van de persoon of personen met wie je samenwoont.

Het beperkt de gelijke kansen van mensen met een uitkering om solidair te zijn met anderen en om volop hun rol en verantwoordelijkheid op te nemen. Zo beperkt het statuut samenwonenden of de prijs van de liefde ook de mogelijkheden van mensen met een uitkering om hun verantwoordelijkheid te nemen als ouders. Terwijl het voor veel ouders normaal is dat ze hun kind een tijdje terug in huis nemen wanneer dit nodig is, heeft dit voor een mama met een uitkering grote effecten op de uitkering.