Wachttijd voor PAB vier keer langer

Cijferberg

In het jaarverslag jeugdhulp staan een heleboel cijfers. Zo ook vind je er belangrijke cijfers over het persoonlijke assistentiebudget voor kinderen. Elk jaar pluist GRIP het lijvige document vol tabellen nauwgezet uit. We vergelijken met vorige jaren en trekken een aantal conclusies over hoe staat met het recht op persoonlijke assistentie om te leven in de maatschappij.    

Lees het jaarverslag jeugdhulp 2017

Vaststellingen

Een aantal cijfers:

• 228 kinderen en jongeren hebben een PAB gekregen
• Voor elk kind dat PAB kreeg, startten er 10 in een voorziening. 
• Er staan 3,5 keer meer kinderen op de wachtlijst voor een voorziening dan voor PAB. 
• 574 kinderen wachten al langer dan 3 jaar op een PAB
• de gemiddelde wachttijd van de kinderen (<18 jaar) die wachten op PAB is 1519 dagen

Bekijk het dossier van GRIP met alle cijfers, grafieken, conclusies en opmerkingen

Parlement

Op 2 oktober 2018 werd het jaarverslag jeugdhulp besproken in de Commissie Welzijn van het Vlaams Parlement. Dit was live te volgen via internet. Het verslag is nog niet beschikbaar op de website. Weer kwam er kritiek op de lange wachttijden voor PAB. De wachttijden voor PAB schieten dan ook net zoals vorig jaar boven alle andere cijfers uit. Weer eens werd minister Vandeurzen dringend verzocht hier iets aan te doen. 

Krant

De dag erna, 3 oktober, verscheen in De Morgen een derde getuigenis op 6 maanden tijd van ouders die al jaren perspectiefloos op de wachtlijst staan. Na Gabria (15 jaar) en Mirte (9 jaar) kon je nu ook lezen over Eline. Eline is een 13 jarig meisje dat al 5 jaar op de wachtlijst staat. Ook deze ouders kiezen voluit voor inclusie zonder zich gesteund te voelen door de overheid.  

Of moeten we zeggen 'tegengewerkt'? Want als je gemiddeld vier keer sneller een plaats internaat kan krijgen dan een budget om je kind in de maatschappij te laten opgroeien, mag daar wel eens stevig over nagedacht worden. Het systeem dwingt ouders in de richting van een instelling te denken. Een plaats in een instelling blijkt een haalbare kaart, een budget voor inclusie wachten zonder enig perspectief. 

Lees het artikel 'Wanneer is het aan onze dochter?' in De Morgen 3 oktober 2018

Wat vindt GRIP?

De cijfers bevestigen onze voorgaande bekommernissen:

• De gemiddelde wachttijd voor PAB is veel hoger dan voor voorzieningen. Het is over het algemeen veel moeilijker om een PAB te krijgen dan een plaats in een voorziening.
• Wanneer ouders het niet langer kunnen zonder persoonlijke assistentie kunnen zij een MFC aanvragen en een plaats daar is veel vlotter te krijgen. Dit is de wereld op zijn kop.
• Dit is hallucinant na 9 jaar ratificatie van het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap en de specifieke aanbevelingen voor België van 2014. Die stellen dat er sterk moet worden ingezet op persoonlijke assistentie zodat kinderen met een handicap kunnen opgroeien in hun eigen gezin en zodat een gewoon leven haalbaar wordt.    
• Er moet dan ook een onmiddellijke wegwerking komen van de wachtlijst voor PAB. Het PAB toont al 18 jaar hoe essentieel het is voor inclusie van kinderen met een handicap.
• Minstens mag de gemiddelde wachttijd voor PAB niet hoger zijn dan voor een voorziening. Zolang dit niet zo is, blijft Vlaanderen institutionalisering van nieuwe kinderen bevorderen en inclusie afremmen.
• Dit kan door het geld vrij te maken om de wachtlijst op te lossen en door de wachtlijst van achter naar voor (dus startend bij de langst wachtenden) weg te werken. Dit is de enige manier om een perspectief te krijgen in het uitzichtloze wachten. EN om PAB-vragen minstens een gelijke kansen te geven.
• Als er geen extra geld uit de regering kan komen, moet men in de VAPH-begroting durven kijken. Het feit dat er 2288 (vorig jaar ook meer dan 2000) nieuwe trajecten vorig jaar zijn opgestart in voorzieningen toont aan hoe groot de capaciteit is daar en hoeveel middelen er zouden kunnen vrijgemaakt worden om te heroriënteren naar de lang wachtenden op de wachtlijst.
• Op vlak van cijfergegevens vragen we met aandrang om belangrijke relevante gegevens ook vrij te geven zoals de absolute wachttijden van kinderen en jongeren. Door de hoge wachttijden (alle wachttijden boven de vier jaar) niet afzonderlijk weer te geven wordt een levensgroot probleem verdoezeld.